Pewna historia porażki, sukcesów
WISŁA1200
Było parę kilometrów za Świeciem. Ale w tej ścianie deszczu już nie miałem siły sprawdzać, gdzie jesteśmy. Od wczoraj pada. Właściwie od Torunia pada co jakiś czas. Ale dzisiaj pada jakoś tak normalnie, rzęsiście. Niebo nie zapowiada przejaśnień, przynajmniej nie teraz. Za chwilę będzie grzmiało.
- Co? - Krzyczy w deszczu Adam.
Adam to kolega, który dołączył do naszej grupy za Sandomierzem, kiedy ja prawie płakałem, bo do listy rzeczy, które źle przygotowałem na Wisłę dopisać trzeba siodełko i spodenki. Tyłek we krwi. Sudocrem i inne kremy już nie pomagają. Adam przyznał się, że za promem popłakał się pod sklepem, bez powodu, tak dla zasady. Tak się kończy jechanie w stylu „jakoś się uda”, „co ja nie dam rady? Potrzymaj mi piwo”. Musi boleć.
- Będzie burza i to fest – odpowiadam, ale nie wiem, czy słyszał.
Wygląda jak ja, czyli jak ktoś komu już wszystko jedno czy będzie burza, bo i tak już pada. Nie minęło 10 minut, gubimy się na ścieżce, gdzie nie da się zgubić. No i zaczął się koncert burzowy. Grozę buduje linia wysokiego napięcia która jest NAD nami. Iść … strzeli. Stanąć … strzeli. Strzeliło… Decyzja, idziemy, jak najdalej od linii, najwyżej burza zakończy tą nierówną walkę.
Gdzieś dalej przejaśnia się na tyle, że decydujemy się zjeść obiad na… asfalcie. Bo raz, że nie ma błota, dwa jest czysto, trzy w końcu coś twardego pod stopami. Najedzeni zaczynamy jechać w kierunku zamku w Gniewie. Napotkany lokals pyta gdzie jedziemy. Mówimy, że maraton i że do Gdańska. Do Gdańska? To w drugą stronę, tą drogą nawet traktory już nie jeżdżą, bo takie błoto. No nie możemy, taki mamy ślad. Mrucząc pod nosem odszedł.
Nie minęło 20 minut i już wiemy czemu traktory nie jeżdżą tą drogą. Padły wulgaryzmy na organizatora i jedziemy dalej.